Sevmiyor beni bu şehrin kadınları; farkındayım. Beni gördüler mi saklanıveriyorlar. Sadece kadınları mı? Söğüt dalları, asma yaprakları bile ben altlarından geçerken gölgelerine sığınmayayım diye içine kapanıyorlar. Hoş ben de onlara bayılmıyorum ya. Elimde olsa hepsinin kökünü kazırdım. Ama elimde değil işte. Işıkları bile sarmıyor be! Geceleyin sokak lambaları, gökyüzünde yıldızları, hepsi ölüm sarısı bir solgunlukta, buz gibi bakıp duruyor bana.
Gece, ranzanın üst katına uzanmış tavandaki çatlakları seyrediyorum. En çok karpuz lambanın sağ taraftaki vidasının yanından çıkıp, koridor tarafında doğru kıvrılan çatlağı seviyorum. Yazının tamamı için tıklayınız...
0 Yorumlar
Yorumlarınız bizim için önemli...