The Witcher Son Dilek - Andrzej Sapkowski

İnsanlar, canavar ve canavar hikâyeleri uydurmayı severler. Bunu yaptıkları zaman kendi canavarlıklarını görmezler. İçkinin dibine vurduklarında, sahtekarlık, hırsızlık yaptıklarında, karılarını kayışla dövdüklerinde, yaşlı büyükannelerini aç bıraktıklarında, tuzağa düşmüş bir tilkiyi gübre yabasıyla delik deşik ettiklerinde ya da dünyada yaşayan son tekboynuzu ok yağmuruna tuttuklarında gün ağarırken kulübelerin arasında dolanan Bane’nin onlardan daha kötü biri olduğunu düşünmek işlerine gelir. Böylece yüreklerine su serpilir. Yani yaşamak kolaylaşır.

The Witcher, bilgisayar oyunları ile arası benden daha iyi olanların muhtemelen çok daha yakından tanıdığı bir karakter. Maalesef benim mouse yardımı ile oynana oyunlara aram hiçbir zaman iyi olmadı. Bu bloğun yazarı çocukluğunun sınırlarını 90’lı yıllarla çizmiş ve çeşitli nedenler yüzünden o yıllarda yapamadığı şeyleri gerçekleştirmeden yeni eğlencelere geçmemeye ant içmiş biri. Ben sağ sol tuşlarının, atari kollarının adamıyım. Bilgisayarımda hala Mame emülatörü kurulu ve kendimi indirmek zorunda hissettiğim binlerce rom var. Kısaca evin için hala “yu vin pörfek” nidalarıyla çınlıyor.

Bu kitabı bana geçenlerde arkadaşım Güneş getirdi. Üç günde bir okumadın mı diye sorup duruyor. Aslını sorarsanız, kitabı nasıl bulduğumdan çok, geri getirecek miyim diye merak ediyor; biliyorum. Bu nedenle kendisine bu satırlar aracılığıyla her kitap kurdunun ezbere bildiği bir atasözünü bilmiyorsa öğretmek, biliyorsa tekrar hatırlatmak isterim: “Kitaplığından kitap veren adam aptaldır, aldığı kitabı geri getiren adam, ondan daha aptaldır.”

The Witcher, kitap iken pc oyununa uyarlanmış bir seri. Bu açıdan bir benzeri daha var mı bilmiyorum. Anladığım kadarıyla bizim Orta Dünya dediğimize benzer bir evrende geçiyor. Elfler, cüceler, druidler, ejderhalar, strigalar, drakonitler, mantikorlar ve saha onlarca, faydalı faydasız yaratık cirit atıyor. Hayatını bir Witcher olarak kazanan Gerald ise cüzi bir ücret karşılığı bu yaratıklardan insanlara zarar verenleri ortadan kaldırıyor.

Genel olarak kitap üzerinde konuşacak, tartışacak pek bir şey yok. Temposu hızlı, sürükleyici, Gerald’ın arada bir ettiği beylik lafları saymazsak felsefi derinlikten uzak. Klasik kurt adam, vampir, ejderha ve onları avlayanları konu alan kitap ve filmlerden ayrılan bir özelliği yok.

Yazılan ilk Witcher kitabı olmamakla birlikte, kronolojik olarak en geriden başlayan kitap olması nedeni ile ülkemizde ilk olarak serinin Son Dilek isimli kitabı basılmış. Anlatım iki farklı koldan ilerliyor. Bir kolda bir striga avında yaralanan Gerald’ın tedavi sürecini “Mantığın Sesi” isimli bölümlerle takip ederken, bu bölümlerin aralarında Gerald’ın maceralarını konu alan bölümler eklenmiş. Son Dilek bu maceralardan sonuncusu. Gerald’ın başından geçen doğa üstü olaylarda Güzel Çirkin, Pamuk Prenses ve Alaattin’in Sihirli Lambası gibi masallardan esinlenilmiş. (Bu gece insan gündüz kirpi olan çocuğun masalını tam çıkaramadım) saydığım masallar Witcher evrenine uyarlanmış.

Orijinali Lehçe olan kitap, önsözde bahsedilen zorunluluklar nedeni ile Almanca kopyalarından çevrilmiş. Kapakta bir ejderha ile çarpışan Gerald tasvir edilmişse de kitabı okurken benim kafamda canlanan Gerald, internette bulduğum şu resme daha çok benziyordu. Baskı ve çeviriyi beğendim. Birkaç küçük kelime hatası dışında göze batan bir sıkıntı yoktu.

Dedim ya, temposu hızlı. Arka kapak yazıları her ne kadar yine "yok artık" dedirtse de üzerinde kafa yoracağınız, durup düşüneceğiz bir anlatım barındırmadığından, 400 sayfalık kitap 3-4 gün içinde bitti. Yolculular ve otel odaları için ideal. Lakin, eğer devamı çıkarsa, kendi adıma devam edeceğim bir seri değil. Anca Güneş devam eder de okumam için bana getirirse o başka.

Orijinal Adı: Ostatnie Zyczenie

Yayın tarihi: Kasım 2016 (1. Baskı)

Yazar: Andrzej Sapkowsi

Almanca'dan Çeviri: Regaip Minareci

Ebat: 13,5 x 21 cm

Sayfa: 400

ISBN: 9786052990186

Goodreads Puanı: 4.2